Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων. Βιβλίο 2
Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2018
Βραβείο Αναγνώστη Λογοτεχνικού Βιβλίου για Εφήβους 2018
«Μελίνα, τι λόγια είναι αυτά; Δε θα σώσουμε εμείς τον κόσμο!»
«Κάνεις λάθος, μαμά. Εμείς θα τον σώσουμε. Και εμείς!»
Η δεύτερη χρονιά στο Μυστικό Καταφύγιο προμηνύεται συναρπαστική. Η διεύθυνση του σχολείου έχει επιτρέψει τη χρήση του ίντερνετ και, φυσικά, τα περισσότερα παιδιά …λιώνουν μπροστά στις οθόνες. Ο Μάρκο και η Μελίνα, πάλι, βιώνουν κάτι πρωτόγνωρο. Φαινομενικά δεν ταιριάζουν καθόλου. Κι όμως, μια αλλόκοτη δύναμη τους φέρνει όλο και πιο κοντά.
Την ίδια ώρα, στον έξω κόσμο έχει ξυπνήσει ένας παλιός εφιάλτης. Μια οργάνωση, με αρχηγό τον μυστηριώδη Πίτερ Κρούγκερ, σπέρνει μεθοδικά ψέματα και μίσος. Προς το παρόν έχει βάλει στο στόχαστρό της πρόσφυγες και ξένους. Άραγε ποιοι έχουν σειρά;
Ένας κρυμμένος κόσμος που βρίσκεται δίπλα μας και τον κατοικούν συνηθισμένα παιδιά με ασυνήθιστες δυνάμεις.
Το σκεπτικό της επιτροπής των Κρατικών Βραβείων 2018
Δεύτερο βιβλίο μιας σειράς (με τρία βιβλία μέχρι σήμερα), υπό τον γενικό τίτλο Λέσχη αλλόκοτων πλασμάτων, όπου συμβαίνουν αλλόκοτα γεγονότα που αφορούν αλλόκοτους λογοτεχνικούς χαρακτήρες. Διότι, μόνον έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν ο Μάρκο, που είναι γεννημένος με ένα πτερύγιο δελφινιού και η Μελίνα που βλέπει στο σκοτάδι, πέφτει από ψηλά χωρίς να παθαίνει τίποτε και … γρατζουνάει. Αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά αυτού του ιδιαίτερου σχολείου για παιδιά με ασυνήθιστες ιδιότητες, ξεχωρίζουν γιατί είναι μεν αλλόκοτα σωματικά, αλλά έχουν μια συμπεριφορά πολύ ανθρώπινη: είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους, φίλοι πραγματικοί, με θάρρος. Υποστηρίζονται από τους εξίσου αλλόκοτους ή και δύσμορφους δασκάλους τους. Όμως τα αλλόκοτα αυτά πρόσωπα μέσα στη φανταστική πραγματικότητα της ιστορίας, καθίστανται σιγά-σιγά οικεία στον αναγνώστη, τον γοητεύουν, μπορεί και λίγο να τον τρομάζουν. Πάντως, του προκαλούν ένα περίεργο κράμα συναισθημάτων γι’ αυτά που συμβαίνουν σε ένα σύμπαν παραδοξοτήτων που μας θυμίζει λίγο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ταυτόχρονα, τα αλλόκοτα αυτά πρόσωπα και οι δράσεις τους ‘προτείνουν’ στον αναγνώστη την ανοχή στον διαφορετικό, σε αυτόν που μοιάζει ‘μη κανονικός’ αλλά την ίδια στιγμή και πολύ όμοιος με μας. Αυτός ο φανταστικός κόσμος που πλάθεται λεκτικά από τον Παναγιωτάκη δεν εικονογραφείται, αντίθετα όμως αφήνει τη φαντασία του αναγνώστη να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες που έχουν κάτι από τις γκροτέσκο μορφές του Γκόγια ή του Τουλούζ Λωτρέκ. Φαντασία, λοιπόν, αλλά που πατάει στην πραγματικότητα, αποτελούν τα δύο γοητευτικά συστατικά του βιβλίου.
Κριτικές
«O συγγραφέας εισάγει στην πλοκή πολλά σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα που διαρρηγνύουν τα στεγανά του σχολείου όπου φοιτούν οι αλλόκοτοι μαθητές και τους φέρνουν σ’ επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι κίνδυνοι από τη χρήση τους, η ξενοφοβία και οι ακραίες πολιτικές αντιλήψεις, η λειτουργία της προπαγάνδας είναι μερικά από τα ζητήματα που πραγματεύεται αυτό το μυθιστόρημα που κινείται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας και έχει, αυτή τη φορά, σαφείς πολιτικές προεκτάσεις που αφορούν όλους. Προσωπικά το διάβασα ως σχόλιο στην απατηλή εντύπωση των ενηλίκων ότι έχουν τη δύναμη να περιορίζουν τα παιδιά για να τα προστατέψουν από αντιλήψεις που μπορούν να τα δηλητηριάσουν. Όμως τα παιδιά είναι πάντα παιδιά, που δεν διστάζουν να παραβαίνουν τους κανόνες, να ριψοκινδυνεύουν και να διοχετεύουν την ορμή τους σε ό,τι θεωρούν καλό και δίκαιο. Κανένας και ποτέ δεν μπορεί να μείνει έξω από τη ζωή όσο προστατευμένος κι αν είναι.» (Μαρίζα Ντεκάστρο – Ο Αναγνώστης)
«Αν στο πρώτο βιβλίο είχαμε… εισαγωγή, είχαμε στήσιμο θεμελίων ενός νέου κόσμου, μια στιβαρή κρηπίδα πάνω στην οποία θα ορθωνόταν το αξιακό σύστημα αυτού του κόσμου, στο δεύτερο βιβλίο της Λέσχης των Αλλόκοτων Πλασμάτων έχουμε δράση, αντίδραση, κόσμους που συγκρούονται, δυνάμεις ποδηγέτησης που στερεώνουν το ικρίωμα από το οποίο θα επιτεθούν σε ομάδες ανθρώπων, δικαιώματα, αξίες, θα αναγγείλουν το μανιφέστο επιβολής τους, θα καθίσουν ενοχλητικά στον τράχηλο της ανθρωπότητας. Ο Γιώργος Παναγιωτάκης βάζει τόση σύγχρονη πραγματικότητα στον κόσμο φαντασίας που δημιούργησε στο πρώτο βιβλίο, που αναρωτιέσαι πού θα βρεις περισσότερη επικαιρότητα! (…) Ο μαγικός διάλογος που χρησιμοποιώ εισαγωγικά στο παρόν άρθρο θα μπορούσε να αποτελεί θέμα έκθεσης σε κάποιες πανελλήνιες που σέβονται τον εαυτό τους» (Απόστολος Πάππος – elniplex )
«Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της σειράς, ο Γ. Παναγιωτάκης φαίνεται να δίνει βάρος στο χτίσιμο των χαρακτήρων και την εξέλιξη της ιστορίας που ξεκίνησε με το Μυστικό Καταφύγιο. Παράλληλα, εισάγει την χρήση της τεχνολογίας και του Ίντερνετ (πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην το κάνει, όταν υπάρχει ούτως ή άλλως στη ζωή των παιδιών από νωρίς) και παρουσιάζει μέσα από την ιστορία του μια κατάσταση που ενώ είναι γνωστή σαν πρακτική στους ενήλικες, τα παιδιά μπορεί να μην την γνωρίζουν: την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα ορισμένων Μέσων Ενημέρωσης, τα οποία χρησιμοποιώντας τις ψεύτικες ειδήσεις και την ευκολία διασποράς τους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σπέρνουν τον τρόμο και τη διχόνοια με καταστροφικά αποτελέσματα. Συμπέρασμα; Το «Λέσχη των Αλλόκοτων Πλασμάτων: Όταν ήρθαν για εμένα» διαβάζεται απνευστί και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία του τελεία. Ανυπομονούμε για το τρίτο» (Ζωή Κοσκινίδου – Κόκκινη Αλεπού)
μικροί αλλόκοτοι κόσμοι 